Ο κόσμος αυτός... και ένας ακόμα

Εάν σας έλεγα, πως ίσως κάπου πάνω στην Γη υπήρχε κάποια παράξενη πύλη που θα σας οδηγούσε σε κάποιον μαγικό, κρυφό και ενδεχομένως επικίνδυνο κόσμο, θα με πιστεύατε? Εαν τώρα σας έδινα την ευκαιρία να διαβείτε την πύλη αυτή, πως θα αντιδρούσατε? Θα θυσιάζατε την σίγουρη καθημερινότητα σας χωρίς δεύτερη σκέψη για χάρη μιας περιπέτειας ή μήπως την τελευταία στιγμή θα διστάζατε να κάνετε το καθοριστικό βήμα?  

Από την Αλίκη που χάθηκε στην χωρά των θαυμάτων ως την μικρή Τσιχίρο που παραλίγο να ξεχαστεί για πάντα στην χώρα των πνευμάτων ή στην Γουέντυ, που κάποιο βράδυ πέταξε από το παράθυρο της με την βοήθεια μιας νεράιδας και την συντροφιά ενός παράξενου αγοριού... Στην πλειοψηφία των λογοτεχνικών και ψηφιακών περιπτώσεων, ο ήρωας/δα περνάει στον παράλληλο κόσμο χωρίς ιδιαίτερη επιλογή. Ένα λάθος, ένα ατύχημα ακόμα και καθαρή περιέργεια ή μια παράξενη συγκυρία είναι συνήθως αρκετά. Η επιλογή ωστόσο, είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Εκεί πρέπει να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά, τι θα αφήσεις πίσω σου, τι θα σου φέρει ο δρόμος μπροστά σου, ή ακόμα κι αν θα γυρίσεις πότε πίσω μιας και στην ζωή το χαρούμενο τέλος δεν είναι πάντα προδιεγεγραμμένο. 

Θυμάμαι κάποτε έναν συγγραφέα, μια ιδιόμορφη προσωπικότητα με πολύ ζωηρή φαντασία - όπως έλεγαν οι σύγχρονοι του - ή ίσως με πολύ μεγάλη διορατικότητα. Το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε. Μίλησε για πολλά πράγματα: Για ένα αριστοκρατίκο υποβρύχιο με έναν ιδιότροπο πλοίαρχο, για μια βόλτα στο φεγγάρι ή ακόμα και για ένα ταξίδι στο κέντρο της Γης. Μπορεί να μην είμαι "Βερνίστρια" - ωστόσο οφείλω να ομολογήσω πως κάποια από αυτά τα σενάρια λίγα χρόνια αργότερα βγήκαν αληθινά.

Ας μείνουμε λοιπόν στο τελευταίο και στην θεωρία της κοίλης γης, σύμφωνα με την οποία, στο εσωτερικό του πλανήτη μας βρίσκεται κρυμμένος ένας ακόμα κόσμος γνωστός με τα πολλά ονόματα: Αγκάρθα, Αγκάρθι, Η Απαγορευμένη Χώρα, Η Χώρα Των Λευκών Νερών, Η Χώρα Των Ακτινοβόλων Πνευμάτων ή Sambhala (στα Σανσκριτικά). Έχω την προσοχή σας? Ωραία.  Η θεωρία αυτή σαφώς δεν είναι επιβεβαιωμένη και ενδεχομένως ανήκει μόνο στην σφαίρα του θρύλου, του μεταφυσικού ή ίσως άπλα στην φιλοσοφική πραγματικότητα και κοσμογονία. Πολλοί την στήριξαν στη πολικότητα: Ένας εξωτερικός κόσμος απαιτεί την ύπαρξη ενός εσωτερικού. Μα, τα "θεμέλια" - αν μπορώ να το θέσω έτσι, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, όπως συμβαίνει πάντα με τις  μεταφυσικές θεωρίες. 

Αναφορές για την ύπαρξη αυτού του θρυλικού κόσμου έχουν βρεθεί στους διαλόγους του Πλάτωνα στο "Φαίδων" που χαρακτηριστικά αναφέρει: "Ένα ξεχωριστό από όλα τα χάσματα της Γης, υπάρχει και είναι μέγιστο, αφού διαπερνά ολόκληρη την Γη από το ένα άκρο αυτής ως το άλλο." Ή και του Σωκράτη στο έργο του "Τα τε υπό της Γης και ουράνια". Ενώ ο Αμερικανός ερευνητής John Cleves Symmes υποστήριζε με πάθος πως η Αγκάρθα ήταν ένα πραγματικό σύμπαν στην καρδιά του δικού μας και μάλιστα με κάτοικους, μα όταν ζήτησε οικονομική βοήθεια για να αποκαλύψει τις συντεταγμένες ενός περάσματος, αυτή δεν του δόθηκε πότε. 

Ο θρύλος τον περιγράφει ως τον κόσμο στον οποίο βασιλεύει  η σοφία, η δύναμης και ο πλούτος και κατοικείται από αθάνατους. Αποτέλεσε μάλιστα και το καταφύγιο των κάτοικων της μυθικής Ατλαντίδας μετά την καταστροφή της. Πέρα από αυτά όμως, δεν έχουμε πολλά στοιχειά για τους κάτοικους της. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι όντα με πολύ εξελιγμένη τεχνολογία, άλλοι αθάνατοι και μαγικά πλάσματα, ενώ οι προθέσεις τους για την ανθρωπότητα – φιλικές  ή όχι - αμφισβητούνται επίσης. 

Αν και η θεωρία εγκαταλήφθηκε το 18ο αι. , η ιδέα μιας χαμένης, υπόγειας χώρας αναδύεται ακόμα μέσα από τους θρύλους και τις θρησκείες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης: Από τον φύλακα του κάτω κόσμου, Άδη, της Ελληνικής μυθολογίας, στο μυθικό σπηλαίο  Cruachan των Κελτών από οπού παράξενα πλάσματα έβγαιναν στην επιφάνεια ή ακόμα στους θρύλους των φυλών Angami Naga της Ινδίας, των οποίων οι πρόγονοι αναδύθηκαν από τα βάθη της Γης και τις υποψίες  της ύπαρξης κάποιου μυστηριώδους περάσματος στο Γκραντ Κάνιον.

Πολλές φορές στο παρελθόν έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πως ο Τόλκιν φαντάστηκε την μέση γη ή τα μαγικά πλάσματα που την κατοικούν σε αυτή. Πως εμπνεύστηκε η ύπαρξη μικροσκοπικών νάνων, πανίσχυρων μάγων ή οι φωτιές των δράκων που σιγόκαιγαν στα βάθη των βουνών? Τόσες εικόνες που ταλανίζουν την ανθρώπινη φαντασία από την αρχή των αιώνων... Μου φαινόταν παράξενο όλη αυτή η έμπνευση να προέρχονταν μονάχα από ένα όνειρο και άπλα δεν μπορούσα να δεχθώ πως οι συγγραφείς ήταν θεοπάλαβοι! Ίσως μαρτύρησαν κάποτε κάτι ή μάλλον μίλησαν με κάποιον  - έλεγε η παιδική φαντασία - και επέλεξαν αυτό τον τρόπο να το μοιραστούν με τον κόσμο. Εάν λοιπόν κάπου κάτω από τα πόδια μας, υπάρχει ένας άγνωστος κόσμος γεμάτος με όντα που πυροδότησαν τα όσα στοίχειωσαν τα όνειρα των ανθρώπων, το αφήνω σε εσάς να το αποφασίσετε. Ίσως είναι ένας ακόμα θρύλος ή μια ακόμα ανεξερεύνητη περιπέτεια! Εάν από την άλλη είναι ακόμα ένα απελπισμένο όνειρο, τότε άπλα θα σας θυμίσω την φράση του Willy Wonka "We are the music makers and the dreamers of dreams". Ακόμα και αυτό έχει μια δόση ρομαντισμού...

-E.T.