Ποτέ δεν κατάλαβα γιατι με ελκύει τοσο το ηλιοβασίλεμα. Ακουω για ανθρωπους που ονειρεύονται με την Ανατολή. Άλλους που προσμονουν ενα απογευματινο καφέ συντροφιά με ενα βιβλιο σε καποιο ανθόστολιστο μπαλκόνι. Αλλοι, ξυπνάνε με την ανυπομονεσια ενος πρωινού περιπάτου. Και κάποιοι, σαν εμενα, ερωτεύονται το ηλιοβασίλεμα,τα χρώματα του λυκόφωτος και τα άστρα.
"Όλοι εχουμε τις ωρες μας" παράκουσα μια γριά να μονολογεί καποτε. Κοριτσακι κι εγω τοτε, το πήρα κυριολεκτικά! Ανακάλυψα νωρις την δίκη μου αγαπημένη στιγμη: Οταν ο κοσμος ντυνόταν στην πορφύρα και στην θαλασσα άνοιγε ξανα αυτο το προκλητικό ροδόχρυσο μονοπάτι.
 |
Ειλικρινά, δεν θεωρω οτι ωρίμασα ποτε. Ακομα και σημερα, ακομα και σε εκατό χρονια, θελω να συνεχίσω να βλεπω τον κοσμο μεσα απο το ιδιο αυτο - πες το αφελές, αν θέλεις - πρισμα: γεμάτο μαγεία. Ξερω, πως η ζωη απογοητευει καμια φορα. Πως τα ονειρα δεν ειναι παντα αυτο που περίμενες. Πως οι προσδοκίες δοκιμάζονται. Πως καθε "θελω" κρύβει πισω του εναν ατελείωτο αγώνα. Ξερω, πως θα πληγωθώ... Μα στο μυαλο μου η έννοια "δυναμη" ειχε παντα μια και μόνη μορφη: να παραμένεις οπως εισαι, οταν ο κοσμος και τα γεγονότα του θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν. Ειναι ο έσχατος άθλος. Το πιο βαρυ πρεπει. Το πιο δυσκολο επίτευγμα. "Η δοκιμασία της ζωης", θα το ονομάσω εγω.
Αλλωστε, θαρρω μονο τυχαίο δεν ειναι, που η ζωη ειναι γένους θηλυκου. Ειναι θηλυκό σε καθε γλώσσα, αν το σκεφτείς. Κι αυτο, γιατι σαν γυναίκα, θα σε δοκιμάσει. Θα σε τεστάρει. Θα ζορίσει λιγουλάκι τα όρια σου κι αν δει οτι παραπατας πολυ θα σου χαμογελάσει παλι για να πάρεις κουράγιο. Πίστεψε ομως, αν περασεις ολα τα "τεστακια" της θα σε ανταμείψει με οποιο τροπο ονειρεύτηκες και χίλιες φορες καλυτερο.
Καπου δυο - τρια χρονια πριν, ενα παραξενο γεγονός ειχε τραβήξει την προσοχη μου. Δεν ηταν κατι σπουδαίο. Ισα - ισα! Ηταν απλα ενα πρωτότυπο φαινόμενο. Ενα φαινόμενο, που για καποια περίοδο, εγινε ρουτίνα. Ενα απογευμα που μελετούσα, χύμα στο πάτωμα με ενα πύργο βιβλία, ενας ήχος περα του συνηθισμένου με προβλημάτισε. Μουσικη. Ακορντεόν. Είκοσι χρονια μένω εδω κι δεν ειχα ξανακούσει καποιον να παιζει ακορντεόν! Περίεργη λοιπον, βγήκα στο μπαλκόνι και έψαξα με το βλεμα μου την πηγή του ήχου. Και τον ειδα. Ενας κύριος, μεσήλικας (;) αγκαλιά με το ακορντεόν του περπατούσε στον δρομο παίζοντας παλιές, ελληνικές, νοσταλγικές μελωδίες. Σταματούσε κατω απο καθε μπαλκόνι. Επαιζε λιγακι. Κι υστερα συνέχιζε τον μοναχικό του περίπατο. Ενα χερι καπου καπου ξεπρόβαλε απο καποιο παραθυρο κι έριχνε μερικά νομίσματα στο πεζοδρόμιο. Άραγε ποιος γερασμένος λογισμός περιπλανήθηκε για λιγο σε αυτα τα στενά σοκάκια της λήθης που φέρνει σαν δώρο η νοσταλγία?
Θυμάμαι έβγαινα καθε απογευμα στο μπαλκόνι για να τον ακούσω. Οχι γιατι έπαιζε κατι μοναδικά ομορφο, οχι. Μοναχα γιατι έπαιζε για όλους αυτους που κάθονται στα κλειστά τους σαλόνια. Γιατι ένιωθα πως προσκαλούσε εμας, τους κοιμησμενους αργόσχολους, να ακούσουμε την ζωη. Γιατι φοβόμουν πως δεν ακουγε κανεις το τραγουδι που αφιέρωνε στον κοσμο. Γιατι, σαφως, αυτο που εκανε το αγαπούσε.
 |
Και δεν με έστησε ποτε. Καθε καλοκαίρι, ιδια ωρα, περνούσε απο εκει, κι εγω περίμενα να τον ακούσω. Αυτον τον ανώνυμο κι απρόσωπο ανθρωπο που εκανε κατι φαινομενικα τοσο άσκοπο.
Μέχρι που καποτε...Σταμάτησε. Ισως, να ηταν ερωτευμένος κι αυτος, κι επαιζε για καποιο περιφανο αηδόνι που έκλεψε την καρδια του. Ισως, επιτελους, το αηδόνι τον άκουσε και συγκινήθηκε. Ισως, καπου τωρα φτιάχνουν μουσικη μαζι. Δεν ισχυρίζομαι πως ξερω.... Μα αυτη την ιστορια θελω να φτιάξω για εκείνον.
Αυτη την στιγμη, καθομαι στο μπαλκόνι και ο ουρανός αρχίζει αργα να στολίζεται με αστερια. Μοναχα ο ματωμένος ορίζοντας μαρτυρά το τελευταιο σκίρτημα της μέρας που σβήνει. Με χαιρετά, θαρρω. Με ρωτα, τι νοσταλγίσα σημερα.
"Πολλα".
Αυτο θα ψιθυρίσω μοναχα.
Και θα σας αφησω. Πρεπει να κλέψω μερικά αστερια...!
- E.T.
