«Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, πρώτα ως τραγωδία και ύστερα ως φάρσα» (Καρλ Μαρξ). Τώρα ... στην περίπτωση μας, η διάκριση του σε ποια κατηγορία ανήκουμε δεν ακριβώς ξεκάθαρη.
Όταν ήμουν παιδί, άκουγα από τον παππού μου ιστορίες από την κατοχή: Για την καταδυνάστευση της ελεύθερης έκφρασης, την έλλειψη των απαραίτητων προϊόντων για ζωή, τον φόβο ... Στην παιδική φαντασία μου έβλεπα εκείνο τον ηλικιωμένο άνθρωπο με τα γαλάζια μάτια - τον πάππου που τόσο αγαπώ - να μεταμορφώνεται σε ένα μικρό παιδί, φτωχικά ντυμένο, να παίζει σε σκοτεινούς, βρόμικους δρόμους και άδειες αλέες με λάστιχα, ξύλινα όπλα , και αυτοσχέδιες σφεντόνες. Μου φαινόταν σαν μαύρο αστείο, που στην σκιά ενός πολέμου που μόλις έσβηνε, σαν καταιγίδα που υποχωρεί, το πολεμικό στοιχείο κυριαρχούσε στις πλατείες που ομάδες παιδιών με ματωμένα χέρια και γόνατα παίζανε ξέγνοιαστα, αδιάφορα για τον αύριο και ανυποψίαστα για το πρόσφατο παρελθόν του κόσμου. Ήταν λες και ο κόσμος δεν είχε χθες, δεν είχε αύριο, μονάχα ένα πολύτιμο τώρα που μπορούσε να προσφέρει και σε όσο άθλιες συνθήκες, έπρεπε να το χαρούν, όπως μονό εκείνα ήξεραν: χωρίς άγχος, χωρίς φόβο, χωρίς την αδηφάγα έγνοια που πνιγεί τα σώθηκα των ενηλίκων.
Ύστερα, μεγάλωσα, διάβασα, έμαθα ιστορία και με τα χρόνια, διέκρινα κάτι άλλο στη ματιά του πάππου μου όταν μου έλεγε τις ιστορίες του. Μία σκοτεινιά που φώλιαζε πίσω από το απέραντο γαλάζιο, μια σκούρα θλίψη, ένα αβάσταχτο πόνο, ένα αδικοπνιγμένο «γιατί». Αναρωτιόμουν, πως τόσο καιρό μου είχε διαφύγει και ευχήθηκα να μην γνωρίσω ποτέ τέτοιες μαύρες εποχές.
Και κάπως έτσι φτάνω στο σήμερα. Η πολιτική και η ιστορία είναι αλληλένδετες έννοιες. Μόλις η μια περάσει στο παρελθόν, μετατρέπεται στην άλλη. Προσωπικά, πάντα ήμουν καλύτερη στην ιστορία παρά στην πολιτική. Προτιμώ να αγναντεύω το παρελθόν με την νοσταλγία ενός ρομαντικού, παρά να προβληματίζομαι για ένα αβέβαιο αύριο. Να όμως,που οι εποχές, έφεραν αυτό το αβέβαιο αύριο στο κατώφλι μου, χωρίς να υπάρχει πλέον διαφυγή.
Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση συνταράζει συθέμελα τον κόσμο. Στον απόηχο του πολέμου - γιατί ας είμαστε σοβαροί, 80 χρόνια είναι μια στιγμή για την ιστορία - βολευτήκαμε και σαν ναρκωμένοι ξεχαστήκαμε στην νέα εποχή κακομαθαίνοντας τον εαυτό μας με λογιών - λογιών ανέσεις και πολυτέλειες ... Σαν εκείνη την παρέα παιδιών που έπαιζε ανέμελα μέσα στα συντρίμμια του τότε κόσμου. Μα, αντίθετα με αυτά, δεν είχαμε τα ελαφρυντικά της παιδικής αθωότητας. Οι άνθρωποι, δεν μάθανε από την ιστορία τους και ο χρόνος - σαν αυστηρός καθηγητής που επιμένει να πάρουμε αυτό το μάθημα, κάνοντας κύκλους μας έφερε πάλι εδώ: σε μια κρίση που απειλεί να βυθίσει το μικρό μας πλοίο. Το παράδοξο είναι, πως παρά τα κανόνια που είναι στραμμένα κατ' ευθείαν πάνω του, οι επιβάτες του συνεχίζουν να χορεύουν στις μουσικές του δικού τους μικρού καταστρώματος, αδιάφοροι για την καταστροφή που επίκειται. Έτσι ήταν πάντα η Ελληνική καρδία. Ποιος καπετάνιος φοβάται την τρικυμία? Ποιος δεν έλκεται από τα θέλγητρα του κίνδυνου που επιφυλάσσει? Και οι Έλληνες, ήταν πάντα κάλοι καπετάνιοι.
Μα νομίζω πως τώρα ... κάπου χάθηκε το όριο. Κύριοι, οδεύουμε πρόσω ολοταχώς προς την καταστροφή μας. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μοναχά αποδεικνύουν την θέση αυτή. Η άλλοτε ελεύθερη Ελλάδα, η Ελλάδα της αξιοκρατίας, η Ελλάδα της ελευθερίας έχει χάσει κάθε πυξίδα και προσανατολισμό. Που οδεύουμε Έλληνες? Στις σκοτεινές εποχές των Ευρωπαίων? Με μια θηλυκή Χίτλερ να προεδρεύει αυταρχικά την βουλή, με μια οικονομία που καταρρέει σαν πύργος από άμμο, με μια συμμορία πολιτικάντηδων που απειλούν να γκρεμίσουν με την αδηφάγα νοοτροπία τους τα θεμέλια της δημοκρατίας που οι πρόγονοι μας έστησαν . Επί χρόνια, ανεχτήκαμε το κλέψιμο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας - “Βολεμένος δεν είμαι? Τι με ενδιαφέρει αν κλαπεί και κάνα εκατομμύριο?». Το είχαμε εύκολο το εκατομμύριο τότε, βλέπεις. Ύστερα, η πρώιμη κρίση ήρθε σαν Κασσάνδρα προειδοποιώντας για την τρυπά στην νοοτροπία μας κι εμείς, ως συνήθως, την αγνοήσαμε. Ακολούθησε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, του ανθρώπου που λεηλάτησε τα απομεινάρια της χωράς, ύστερα ο Κ. Σαμαράς, με μια σειρά τραγικά λάθη που σε κάνουν κάπου - κάπου να αναρωτιέσαι αν είναι βαλτός, και τώρα ... Τώρα, οι αγανακτισμένοι Έλληνες είπαν «ζήτω η Αριστερά»! Το ακούσαμε κι αυτό ... Προσωπικά, δεν υποστηρίζω παρατάξεις και θεωρώ τον διαχωρισμό λάθος. Υποστηρίζω τους κάλους πολιτικούς. Τους ανθρώπους με ηγετική ικανότητα και τα απαραίτητα κότσια να παίρνουν σωστές αποφάσεις - και οι σωστές αποφάσεις συχνά φέρουν πολύ βαρύ τίμημα. Όσο, για την απόφαση των Ελλήνων ... αυτή βασίστηκε στον πιο ποταπό των συμβούλων: Τη αγανάκτηση και την οργή (Όσο δικαιολογημένη κι αν είναι). Δεν λειτουργούν έτσι οι διπλωμάτες φίλοι μου!
Τώρα, η αριστερή κυβέρνηση μας, έχει στυλώσει τα ποδιά σαν πεισματάρικο γαϊδούρι, απορρίπτοντας την μια πρόταση μετά την άλλη. Η διαπραγμάτευση είναι φυσικά στο πρόγραμμα. Οι Ευρωπαίοι έπρεπε να υποχωρήσουν - δεν συζητείται - και πολλές από τις προτάσεις ήταν άπλα απαράδεκτες! Μα τώρα, βρισκόμαστε πλέον στο χείλος του γκρεμού, με μετρημένα χαρτιά και κανένα προφανή άσο στο μανίκι μας. Αλίμονο, δεν υποτιμώ τους πολίτικους μας στο σύνολο τους. Ίσα - ίσα, θεωρώ πως ανάμεσα τους υπάρχουν κάποια - μετρημένα άτομα με δυνατότητες κι έχω πιστή και ελπίδα πως ο κ. Τσίπρας θα παίξει σωστά το χαρτί που υποψιάζομαι. Λέει πως θέλει να λογοδοτήσει στην Ιστορία. Εδώ είναι η ευκαιρία του.
Μέσα σε όλα, η τηλεόραση και τα λοιπά ΜΜΕ , σαν δαιμονικός ψίθυρος το έχουν ρίξει στον πατριωτισμό, προσπαθώντας να μας πείσουν πως η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι η σωστή λύση, δηλητηριάζοντας τις σκέψεις μας σαν μηχανή πλύσης εγκεφάλου. Η κορoϊδiα δίνει και παίρνει, κι εμείς χαμπάρι! Είδαμε λοιπόν, ουρές στα ΑΤΜ, ουρές στα Σουπερ Μάρκετ, άδεια ράφια, άδεια πρατήρια καύσιμων, κλειστές τράπεζες και η έλλειψη φαρμάκων καραδοκεί στην επομένη γωνιά. Και αυτά, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Όλες εκείνες οι ιστορίες έρχονται ξανά στο προσκήνιο σαν πολυπαιγμένο έργο και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πιο θα είναι αυτή τη φορά το τέλος? Κι αν είναι τραγωδία, πως θα έρθει η κάθαρση?
-Ε.Τ.
